Loki heitir, Óðinn opni
augu Miðgarðsvætta.
Oki undir, vondu vopni
veldur, engra sætta.
Ég er Óðinn, ég er Óðinn,
ég er sá sem les í ljóðin
Hilmar Baldursson.
Finnum duginn, ekki efast
alltaf sýna gæsku.
Vinnum þegar sorgir sefast,
sjaldan beitum græsku.
Ég er Óðinn, ég er Óðinn,
ég er sá sem les í ljóðin
Hilmar Baldursson.
Sofa skaltu, aldrei ata
árar sálu tæra.
Lofa Óðin, heimskir hata.
Heiðna sinnið næra.
Ég er Óðinn, ég er Óðinn,
ég er sá sem les í ljóðin
Hilmar Baldursson.
Reiðskjótinn okkar er reisulegt hross
runninn úr Ásgarði er hann.
Skjannahvítt faxið er skínandi foss.
Hann skeiðar við reiðar.
Áttfættur fákurinn æðir um jörð,
Alföður hnarreistur ber hann.
Hermanni verða þá hæðir og börð
og heiðar, vel greiðar.
Og hann mun mig bera á baki sér
við berumst um vegi sem enginn fer.
Klárinn er þíður og kræfur og stór,
krafturinn tekur fram vonum.
Gáir þó að sér, er gæfur og rór.
Um gjótur er fljótur.
Aldrei hann sligast og engan hann slær,
Sleipnir er nafnið á honum.
Alls enginn fjandmaður sitja hann fær.
Hans fótur er skjótur.
Nú fljúgum við léttir um loftin blá.
Hve landið er fagurt og margt að sjá.
Hann viljugur ber mig á baki sér,
við Brynhildur förum hvar enginn fer.
Ríða, rokka, róta, reiða
líða, lokka, ljóta leiða.
Bíða, brokka, blóta breiða,
skríða, skokka, skjóta skeiða.
Skeiða skjóta, skokka, skríða,
breiða blóta, brokka, bíða.
Leiða ljóta, lokka, líða,
reiða, róta, rokka, ríða.
Ríða um slóða og róta hvern metra,
líða með góðum, hið ljóta skal betra.
Bíða uns slotar og blóta við eldinn.
skríða í hnakk fararskjóta á kveldin.
Skeiða á klárnum og skokka um heima,
breiða út faðminn og brokka og dreyma.
Leiða þá sáru og lokka svo fjendur,
reiða loks stúlku og rokka um lendur.
Undan Loka Fenrir fæddist
fullur hroka víst var sagt.
Er var þoka þá hann læddist.
Þungbært ok á heiminn lagt.
Nú var gaumur að því gefinn,
greri aumur hvolpur fljótt.
Tíminn naumur, enginn efinn:
Á hann tauminn þyrfti skjótt.
Fyrstan Læðing fengu goðin,
Fenri þræði komu á.
Úlfur skæður, ljótur, loðinn,
leikinn bræði sleit hann þá.
Þegar Drómi Fenri festi
falskan dóm þá úlfur hlaut.
Því með klóm og þrumubresti
þennan fróma fjötur braut.
Kattarins dynur, konunnar skegg.
Kyngi mína yfir legg.
Bjarnarins sinar, bjargsins rætur.
Bíðum nú í skjóli nætur.
Fuglsins hráki, fisksins andi.
Fyrir dverg er hægur vandi.
Mánuð gekk um margar götur,
mér að launum varð sá fjötur.
Fjöturinn er fjötrum grennri
fágæt, göldrótt dvergasmíð.
Í Lyngva áður lögðu Fenri,
laus hann veldur orrahríð.
Hef í mínum höndum Gleipni,
horfi móti glyrnum tveim.
Treyst’ á Óðin, Tý og Sleipni:
Tak mig þar og aftur heim.
Sá fjötur er öðrum fjötrum grennri,
fágæt og, göldrótt dvergasmíð.
Í Lyngva þeir áður lögðu Fenri,
laus hann nú veldur orrahríð.
Hef ég í mínum höndum Gleipni,
horfi á móti glyrnum tveim.
Treysti á Óðin, Tý og Sleipni:
Takið mig þar og aftur heim.
Sólin nú brennur af Surtarglóð,
sjóðandi hafið er rautt sem blóð.
Höldum til sigurs á hófum átta,
hólminn er vígvöllur engra sátta.
Dauðlegi maður þú dugar lítt,
deigt er þitt sverð móti Fenrisskolti.
Skepnan hún grenjar, en orðin grýtt
geta ei unnið á Hilmars stolti.
Upp dreg ég sverðið, við æðum hjá,
úlfurinn skelfileg sjón að sjá.
Ofsaleg bræðin í augum brennur
beljandi sýnir hann klær og tennur.
Goðin og Týr áður guldu dýrt,
Gleipnir er vopn sem þú veldur ekki.
Herópið skerandi, hátt og skýrt.
Skal ég þér koma í bönd og hlekki.
Þú ert máttlaus og magur.
Þú ert ræfill og ragur.
Nú ég dreg þig í dauðann.
Ég mun binda þig blauðan.
Þú munt brotna og bresta.
Þig skal fjötra og festa.
Framar aldrei munt anda.
Eigin grimmd mun þér granda.
Úlfur núna manni mætir,
miklar eru hættur heima.
Regnið alla veröld vætir,
vopnast fjendur tveir.
Sverðið mætir svörtum tönnum,
sveima yfir höfðum hrafnar.
Óðinn hjálpar mætum mönnum,
máttlaus bænin deyr.
Bardagamóður er bundið fæ
blóðugan úlfinn og síðan næ
Gelgju að þræða í Gjöll, og þrælinn.
Þvita svo nota sem festarhælinn.
Hetjan mig lagði og hefur enn
hendur við úlfliði fastar báðar.
Gætið að því bæði goð og menn,
guðlegar orrustur eru nú háðar.
Sjórinn rauður sýður.
Í sortanum hann bíður.
Dagrenning og dauðastormur,
í djúpinu er Miðgarðsormur.
Gakktu út á gróinn núp,
gáðu hvað mun prýða undirdjúp.
Þarna yfir sjó og sand
sérðu áfram líða Jörmungand.
Mæli ég því mikill er,
Miðgarðsormur þræðir lönd og sker.
Hann sem mig skal hitta vill
hörfa þegar blæðir, kjarklítill.
Renni ég færinu fyrsta sinni,
festi við þóftu í kænu minni.
Annað sinn kasta, hann ekki bítur.
Ósnertri beitunni loks upp skýtur.
Höfuð nautsins Himinhrjóðs
Hilmar ormi færir, ei til góðs.
Banvænn sýnist bitinn, þó
blóðið Gandsins ærir hugarró.
Fylgja mun þér fegurð ef
fellir orminn langa, sérhvert skref.
Eiturgusa æta má
ásjónu og vanga, tapi sá.
Þriðja sinn kasta og þá hann tekur,
þóftuna mölvar og bátinn skekur.
Færið skal dregið af fullum krafti,
fátækleg hönd móti ormsins kjafti.
Reipið sker, gatar glófa.
Gegnum fer, særir lófa
Krókur í kjaftinn rífur,
krækjan því, sker sem hnífur.
Áfram þeir berjast báðir,
bræður tveir, þreyttir, þjáðir.
Takast á, tíminn líður,
tengir þá strengur stríður.
Höfuðið birtist í hafsins róti,
heggur í bátinn og streitist á móti.
Blaðinu sting svo að blóð út stekkur,
bölvandi skepnan í hafrótið sekkur.
Þegar hitti Þór
þá munum við berjast.
Staðfastur og stór
standa mun og verjast.
Agnið beit víst á,
Ásgarður mig svíkur.
Jörmungandur, já,
ég er sá sem víkur.
Báru klýfur bátur
og bátsmaður er kátur.
landið tekur, fleyið festir,
þar fljúga yfir nokkrir þrestir.
Aftur skepnan skríður
í skjól og þar hann bíður.
Létti til og lægði storminn
er lagði Hilmar Miðgarðsorminn.
Narfa ég hitti er nóttin var liðin.
Niflheimahliðin.
Kom hann í hnakki á kolsvörtum fola.
Kólnaði gola.
Starði á okkur með stingandi augum,
staðurinn umkringdur vofum og draugum.
Þrek hans var búið og hugrekkið brostið.
Beit okkur frostið.
Loki vill buga legg þinn og hug,
lítið því duga vopn og vörn.
Hlusti nú hver sem heyrir í mér:
Hættuleg eru Lokabörn.
Hann þekkir staðinn sem hrímar og fyrstir.
Hel er hans systir.
Sagði að núna hann vildi mig vara
við því að fara
niður til hennar sem Niflheimi stjórnar,
neyðir og pyntar og sveltir og fórnar.
Bráðum ég myndi svo bágindum mæta,
Brynhildi græta.
Lævís og slyng þau læðast í hring,
lokka þig kringum bæjartjörn.
Hlusti nú hver sem heyrir í mér:
Hættuleg eru Lokabörn.
Vilja úr leyni vinna þér mein,
villidýr reynast hefnigjörn.
Hlusti nú hver sem heyrir í mér:
Hættuleg eru Lokabörn.
Þig vilja hryggja, þau eru stygg.
Þagna mun Frigg og fölna Hörn.
Hlusti nú hver sem heyrir í mér:
Hættuleg eru Lokabörn.
Loki vill buga legg þinn og hug,
lítið því duga vopn og vörn.
Hlusti nú hver sem heyrir í mér:
Hættuleg eru Lokabörn.
Horfir á mig Helja,
hálf er ásýnd blá.
Dæmdir hérna dvelja
dauðinn kvelur þá,
kaldan ná.
Kuldi nístir kinnar,
klakaþil og snjór.
Minnist litlu systur minnar,
minn er hugur rór.
Minn er hugur rór og nú
ég sest í hennar sali,
og hún sjálf á móti mér.
Við treystum bönd með tali,
okkur tvö þar enginn sér.
Nú er stríð án vopna, styrjöld góðs og ills.
Hilmar, þín sál er í hættu.
Hérna er voðinn þér vís.
Gleðjumst, og vel að þér gættu;
grátur í augunum frýs.
Hilmar, þitt galopna hjarta,
hitar upp allt sem er kalt.
Skapið sem mennirnir skarta
skaðar þá þrátt fyrir allt.
Hilmar, Hilmar,
hrein eru viðbrögð og snörp.
Hilmar, Hilmar,
hugsunin rökrétt og skörp.
Hilmar, Hilmar,
hugrekki fékkstu í arf.
Hilmar, Hilmar,
hefur þú duginn sem þarf?
Hilmar er góður og Hilmar er merkur,
hrein eru viðbrögð og snörp.
Hilmar er fróður og Hilmar er sterkur,
hugsunin rökrétt og skörp.
Hilmar er reyndur og Hilmar er glaður,
hugrekki fékkstu í arf.
Hilmar er greindur og Hilmar er maður,
hefur þú duginn sem þarf.
Nú er stríð án vopna, styrjöld góðs og ills.
Sól kemur upp og sigur er unninn,
sit ég við brunninn
Brynhildi hjá og bíð þess er kemur.
Barði á þremur.
Því er ég orðinn marktækur maður,
mjög er ég glaður.
Hvernig skal greitt og hver hefur valdið?
Hvert verður gjaldið?
Áfram!
Birtist mér lævís og lifandi sála.
Áfram!
Loki nú umbreytir syninum Vála.
Áfram!
Vargur af svefninum vaknar.
Áfram!
Váli hann blóðbragsins saknar.
Þetta er borgun fyrir minn bata,
Brynhildi glata.
Mitt eigið líf að launum ég myndi
láta í skyndi.
Birtast í fjarska, bíða og voka
börnin hans Loka.
Trylltur er Váli, tennurnar sterkar
tæta upp kverkar.
Áfram!
Þetta er lífið sem þótti mér kærast.
Áfram!
Þjáningarhljóðin í aukana færast.
Áfram!
Innyflin rífur og ristir.
Áfram!
Ró, litla systir.
Einn skal vera undir herðum,
eyðileggja hana verðum.
Annar liggur undir lendum,
ljót sú kvöl er henni sendum.
Þriðja höfum undir hnjánum,
hún mun ekki fylgja dánum.
Blæðandi, við bindum meyna
Brynhildi á hvassa steina,
Vægðarlaus rífur nú hana á hol,
horfinn er neistinn og Brynhildar þol.
Sárin öll fossa og sjóðheitur dreyr
seytlar til jarðar, en hún ekki deyr.
Hjálparlaus álengdar horfi ég á.
Hún er öll blóðrisa, marin og blá.
Kallar svo nafn mitt, það nístir og sker
náföla andlitið sýnir hún mér.
bróður sinn, grátandi síðastan sér.
Systir mín litla hvað gerði ég þér?
Systir mín litla hvað gerði ég þér?
Kvalin að eilífu kveðjist þið nú
Loki þín gætir Brynhildur.
Sargast öll grjótin í sárin þín þrjú,
Loki þín gætir Brynhildur.
Enginn mun hlusta á ekkanna sog
Loki þín gætir Brynhildur.
Bróðir þinn seldi víst sál þína og
Loki þín gætir Brynhildur.
Nóttin kemur og nístir inn í bein
og nú í fjarska ég heyri hana gráta.
Elsku systir sem alltaf varst svo hrein,
ekkert vildi ég fyrir koma láta.
Löngum stundum þar léku saman börn
lítil systkin, sem Óðinn hafði skapað.
Brást ég illa og Brynhildi hef tapað.
Loki!
Þetta var hans vilji.
Loki!
Veit, þótt ekki skilji.
Loki!
Tæra vildi taka
Loki!
trú, og hana þjaka.
Engan höfðum og alltaf vorum snauð,
ekkert virtist þó systkinunum granda.
Vissi ekki að vísan átti auð.
Vesæll húki og hlusta á mig anda.
Börn hans Loka, ég barðist við þau öll,
batt og særði og kynntist sumum náið.
Hetjan þessi sem fer um víðan völl
er vesæll maður sem getur ekki dáið.
Loki!
Systur mína seldi.
Loki!
Sit ég undir feldi.
Loki!
Harma mun ég hefna,
Loki!
hatursloforð efna.
Tilveruna tryllingur skekur,
tregafleyg í hjarta þitt rekur.
Haldið þrengist,
Hildur engist.
Hráki snáksins andlitið þekur.
Endalaust munt þrautina þreyja,
þú skalt kveljast mest allra meyja.
Alla daga
illt mun naga
auma sál sem fær ekki að deyja.
Næra sinnið, heiðna hata,
heimskir Óðin lofa.
Tæra sálu árar ata,
aldrei skaltu sofa.
Ég er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki
Hilmar Baldursson.
Græsku beitum, sjaldan sefast
sorgir þegar vinnum.
Gæsku sína alltaf efast
ekki duginn finnum.
Ég er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki
Hilmar Baldursson.
Sætta engra veldur vopni,
vondu undir oki.
Vætta Miðgarðs augu opni
Óðinn heitir Loki.
Ég er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki
Hilmar Baldursson.
Skálmöld! 